Oude liefde
“Ze zal ons toch niet vergeten zijn?”, klinkt mijn stem over de donkere zolder. Een onzekere zucht en stilte is het antwoord. “Ik snap het gewoon niet”, vervolg ik. “Ze kijkt helemaal niet meer naar me om. Ze raakt me niet meer aan. Ze deelt zelfs niets meer met me! Het klópt gewoonweg niet. Na alles wat we samen hebben meegemaakt, mag ik toch wel wat anders verwachten? Zeg jij nou eens wat…”. Er klinkt wat vaag geschuifel, alsof mijn tweelingbroertjeal helemaal niet weet wat hij er mee aan moet.
Vol heimwee gaan mijn gedachten terug naar betere tijden. Ik weet nog zo goed dat ik haar mocht dragen, dat ik haar steun en houvast mocht geven toen zezich op glad ijs bevond. Ik weet nog zo goed dat ik haar klas was, omdat zij de juffrouw wilde zijn. Ik was haar kerk enzijwas de misdienaar met die prachtige oude onderrok als toga op haar smalle schouders. Ik was zelfs de olifant, de leeuw in haar eigen Billy Smarts kindercircus. En ineens…..ineens was ik niets meer. Aan de kant geschoven. Weggezet. Op een donkere verlaten zolder. Samen met mijn tweelingbroertje.
De jarenduren lang en zijn eenzaam. “Wat is er toch mis gegaan?”, vraag ik mij telkens weer hardop af, “wat heb ik verkeerd gedaan? Ik kom er maar niet uit en aan jouw zwijgen heb ik ook niets”. Als reactie schuift mijn tweelingbroertje wat ongemakkelijk over de houten zoldervloer. Het brengt me in alle staten, de stilte is te intens. Ik twijfel aan alles en vooral aan mezelf. Ik denk dat het nooit meer goed komt …Dat maakt me bang. En akelig eenzaam. Zo leeg en zinloos.
En vlák voordat ik mijn laatste beetje hoop loslaat, pakt iemand me vast en neemt me mee naar een plek waar het licht is, warm en gezellig. Ik moet even wennen aan al het licht. Gelukkig zie ik dat mijn broertje er ook is, hoewel ik me nog steeds een beetje narrig voel over zijn zwijgzaamheid.
Maar dan…dan zie ik het pas echt. En wordt alles totaal overschaduwd door het intens gelukkige gevoel dat me helemaal vult: ik ben weer samen met haar!!
Ik wil haar het liefst met mijn hele hart in haar armen vliegen, maar de vloer gijzelt me. Als ik voel hoe ze naar me kijkt, zo liefdevol en blij, weet ik dat het ook voor haar geldt. Ze haalt een diepe ademteug. “Wat ben ik blij dat ik je weer zie! Ik heb je zo gemist. Dat realiseer ik me nu pas goed”, brengt ze geëmotioneerd uit. Weer zo vertrouwd in elkaars nabijheid, dichten we de gescheiden jaren.
“Ik schaam me een beetje dat ik zo aan jouw trouw getwijfeld heb”, bedenk ik me voorzichtig. Vol begrip kijktze naar me: “Ik was je gewoon ontgroeid. Dat is de bedoeling in mijn leven”. Ik denk er even over na en ineens begrijp ik het helemaal.Er daalt een enorme rust in me. “Ja, je bent me ontgroeid. Dat is de bedoeling van míjn leven”.
Wat ben ik blij dat ze me weer ziet staan! Ik mag er zijn! Met mijn oude rug nog fier rechtop en stevig op mijn benen. Ze wrijft me regelmatig liefdevol over mijn arm, over mijn rug. Ik glim ervan als ze me zo beroert.
Ik geniet met elke vezel wanneer ik nu haar kleinzoon draag en hem kan steunen. Het is weer heerlijk om een vrachtwagen te zijn, omdat hij de trucker is. Met liefde bewaar ik zijn koekjes in mijn schoot.
Het maakt me intens gelukkig dat ik nu zonder twijfel weet dat ik deel uitmaak van haar stam. Soms wat eenzaam, maar dan rustig wachtend –in vertrouwen- op een nieuwe generatie. Het geeft me een zeker gevoel te weten dat ik als kleuterstoeltje nog veel boeiende levens in het vooruitzicht heb.
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
