Jippie! Mijn teller tikt door…
Er waren dit jaar dagen waarop ik dacht dat 49 jaar mijn eindstation werd. Ik zag al een datum op mijn grafsteen: 16 mei 2016. Zo ineens door een makkelijke operatie, die ze vaak doen. ‘Maakt u zich geen zorgen mevrouw’. Dat deed ik dus ook niet. Na een nachtje ziekenhuis zou ik thuis zijn. Het werden vijf weken. Na de eerste negen dagen, waarvan drie op de intensive care, werd ik in ambulance naar het Maastricht UMC vervoerd waar ik met spoed weer geopereerd werd. Mijn redding. Wat een fantastisch team daar! In koesterende zorgzaamheid hielpen ze mij vakkundig weer naar een goede gezondheid. De zomer en herfst gingen op aan revalidatie thuis. En al ben ik nog niet helemaal op mijn ‘oude’ gezondheidspeil: ik ben goed op weg.
Nu kijk ik naar de kerstboom van 2016 en ben emotioneler dan normaal met kerst. Niets is meer vanzelfsprekend. Het is niet vanzelfsprekend dat alles goed gaat. Dat weten we trouwens wel al langer maar zo intens duidelijk als dit jaar was het nog nooit. Het gaat dit keer niet over grootouders, ouders, dierbare vriend, nee het gaat om mijn eigen leven. Ons gezin. Mijn kind zonder moeder. Mijn man zonder vrouw. En dat heeft andere impact. Ineens zit ik zelf in die situatie. Ik dacht toch altijd nog dat de tachtigers aan de tafel eerst aan de beurt zijn. En ook van hen hoop ik dat het nog lang geen tijd is. Ik realiseer me hoezeer ik ze zal missen. Hoeveel gemakkelijker is het geworden om nu de woorden te zeggen die ik in mijn hart voel. Ik zeg hen hoe fijn het is dat ze er zijn. Er is geen later. Er is alleen nu. Ik ben dankbaar om het nu. De tafel die gevuld is met lieve mensen, waarvan ik er geen één wil missen.
Toch ben ik niet alleen zachter geworden. Ik merk ook dat er dingen zijn waarvoor ik geen tijd meer heb. Ook omdat ik gewoonweg nog niet op mijn oude energiepeil ben, en dus moet kiezen waaraan ik mijn energie besteed. Dat heeft me wel geholpen om mijn prioriteiten helder te stellen. Ik kies duidelijker. Zoals met die moeder op het schoolplein, die sinds mijn week van ziek-zijn en bijna sterven ineens boos op me blijkt te zijn. Ik heb werkelijk geen idee waarom en ze wil het me niet zeggen. Eerder zou ik daar nog enkele pogingen tot communicatie aan gewaagd hebben. Veel moeite in gestoken hebben. Herhaaldelijk met mijn kop door de muur, daar was ik goed in. Nu haak ik na één poging af. Zij wenst haar boosheid te koesteren, zonder mij een kans te geven goed te maken wat ik fout gedaan zou hebben, of er op zijn minst over te praten. Ik vind dit niet leuk want zo wil ik niet leven maar ik accepteer nu dat ik blijkbaar geen invloed heb op haar boosheid. Ik kies ervoor geen energie meer in haar te steken. Dit is maar een voorbeeld van meerdere keuzes die ik nu maak. Wel moet maken. En zo wil blijven maken. Ik heb ervaren hoe kort dit leven is. Het kan ineens, klabamm, over zijn. En al mag ik negentig worden dan nog is het te kort voor dit soort zaken.
Mijn energie steek ik nu in mijn gezondheid, mijn gezin, dierbare vrienden en familie en mijn werk. Ik heb het gevoel dat keuzes maken vanuit mijn hart gemakkelijker is geworden. En daar ben ik dankbaar voor.
Toen ik veertig werd vond ik dat een vreselijke verjaardag. Ik had me in mijn hoofd gezet dat wij op ons veertigste drie kinderen zouden hebben. Sja, als kind van babyboomers is mij de maakbaarheid van het leven met de paplepel ingegoten. Die kinderwens leek niet uit te komen. En dat is ze ook niet volledig. Ik heb inmiddels geaccepteerd dat drie kinderen niet voor ons was weggelegd want ohhh hoe mooi het toch nog werd! Nee, we kregen niet mijn eerste wens van drie maar hadden wel geluk dat we die ene mochten krijgen. Een waar geschenk. Twee maanden na mijn veertigste verjaardag was ik zwanger van onze zoon. Dit afgelopen decennium gebeurde verder vooral veel in ons leven wat absoluut niet leuk was. Maar we staan overeind, samen gezond, met een prachtkind en veel lieve mensen in ons leven. Nu verheug ik me op morgen, de dag dat ik vijftig word. Ik voel een geluksfeest in mij zoals ik dat nooit eerder voelde.
Het leven leerde mij dat al die angst om wat niet zal zijn, mis kan gaan of gewoonweg niet lukt, geen enkele zin heeft. Elke dag die je zo doorbrengt is een verloren dag. Het leven brengt nou eenmaal ook veel troep. Kunst is de feestjes eruit te filteren en de meeste aandacht te geven. Aandacht laat alles groeien.
Vind ik het erg om vijftig te worden? Absoluut niet! Al dat fatale gedoe over moeilijke ‘oude’ getallen: ik doe niet meer mee. Ik sta springlevend, voel me jonger dan tien jaar geleden. Vandaag is weer een dag in mijn leven erbij. Een dag waarop ik me vreugdevol in leven voel. Met zoveel mooie plannen en hoop.
Elke morgen 'hoor' ik mijn vader weer zeggen:
Goedemorgen! Opstaan! Er is een nieuwe dag begonnen. Het zonnetje schijnt!
Hallo vijftig! Hier ben ik en ik heb zin in deze nieuwe dag!
©Esther van der Werf
27 december 2016
